Cavia's leven in het algemeen zeer vredig met elkaar. Het zijn hele sociale dieren. In het wild leeft de cavia in een groep die bestaat uit 1 beertje en zo'n 5 a 6 zeugjes. Voor een 2e beertje is geen plaats binnen de groep. Alle andere beertjes worden belet dat ze zeugjes dekken. Zolang ze nog jong zijn, vormen ze aan de rand van de groep een subgroep en gaan alleen met elkaar om. Zodra ze geslachtsrijp worden, valt deze groep uiteen en beginnen ze om de zeugjes te vechten. Eerst proberen ze elkaar te imponeren. Ze strekken hun poten om groter te lijken, maken sissende of blazende klappergeluiden en lopen in kringetjes rond om elkaar heen. Daarbij proberen ze elkaar van opzij te benaderen en te bijten. Ten slotte springen ze tegen elkaar op en bijten elkaar in de hals. Dit alles herhaalt zich net zo lang totdat 1 beertje verliest. Hij moet nu de groep verlaten en elders een onderkomen zien te vinden.
De rol van het zeugje:
Zeugjes kunnen over het algemeen zeer goed met elkaar opschieten. Ze leven wel in een soort rangorde. 1 Zeugje is de baas en zorgt voor orde onder de andere zeugjes en jongen. Daarbij vertoont ze vaak een bepaald gedrag. Terwijl ze haar achterpoten zit, draait haar achterlijf langzaam heen en weer en klappert ze met haar tanden. Als een ondergeschikt zeugje zich al te weerbarstig gedraagt, moet van tijd tot tijd het leidende beertje ingrijpen.
De zeugjes houden zich ook bezig met het welzijn en de verzorging van de jongen. Zolang ze nog heel klein zijn grazen ze samen met de zeugjes in kleine groepen. Als ze dorst hebben zogen ze niet alleen bij hun eigen moeder, maar ook bij andere zeugjes die melk hebben. Vanaf hun 2e levensweek sluiten ze zich steeds meer aan bij het beertje, waardoor de band met de moeder losser wordt. Vanaf de 3e week worden ze niet meer gezoogd.
Overleven:
Cavia's beschikken over vaardigheden waarmee ze kunnen overleven., ondanks het grote aantal vijanden, zoals slangen, vossen en stootvogels. Ze leggen tussen hun slaapplaatsen en voederplaatsen een sterk vertakt netwerk van paden aan, waarin ze prima de weg weten en waarover ze snel kunnen vluchten. Bij voorkeur verplaatsen ze zich vlug en lichtvoetig door het hoge gras, zodat hun vijanden ze niet gemakkelijk kunnen ontdekken. Onderweg houden ze steeds contact met elkaar; ze tippelen in ganzenpas achter elkaar aan en houden de jongen tussen zich in. Daarbij communiceren ze met geluiden, die eigelijk niet verstommen. Als de groep graast, houdt 1 van de dieren de wacht. Zodra die ook maar het minste geluid hoort, stoot hij een fluittoon uit, waarop alle in een oogwenk zijn verdwenen. Als een cavia op een bepaald moment geen uitweg meer weet, gooit hij zich op zij rug en houdt zich dood. De vijand laat zich daardoor vaak misleiden. Bovendien heeft de natuur door een snelle voortplantig ervoor gezorgd dat cavia's bijna niet zijn uit te roeien!
Index 
Portal 
Inloggen 
wo okt 29, 2008 12:41 am
